خلیل سردارنیا؛ هنگامه البرزی
چکیده
اعتراضهای صنفی- اجتماعی در ایران از دیماه 1396 به این سو را میتوان به عنوان نقطه عطف و تعیینکننده تلقی کرد زیرا به لحاظ ماهوی، تاکتیکی و شکلی تا حد زیادی از اعتراضهای پیشین متمایز هستند. این پژوهش در راستای نظریه سیاست خیابان و با روش پژوهش اکتشافی و روش جمعآوری دادهها از نوع تحلیل محتوای مطالبات و شعارهای معترضان صنفی و اجتماعی ...
بیشتر
اعتراضهای صنفی- اجتماعی در ایران از دیماه 1396 به این سو را میتوان به عنوان نقطه عطف و تعیینکننده تلقی کرد زیرا به لحاظ ماهوی، تاکتیکی و شکلی تا حد زیادی از اعتراضهای پیشین متمایز هستند. این پژوهش در راستای نظریه سیاست خیابان و با روش پژوهش اکتشافی و روش جمعآوری دادهها از نوع تحلیل محتوای مطالبات و شعارهای معترضان صنفی و اجتماعی و نیز اظهارات کارشناسان انجام شده است. پرسش مقاله این است که مهمترین تمایزهای ماهوی و شکلی اعتراضهای صنفی و اجتماعی از دیماه 1396 به این سو از اعتراضهای گذشته چیستند و چرا روی دادهاند؟ مهمترین یافتههای این پژوهش آن است که این اعتراضها به لحاظ ماهوی از نوع خودانگیخته و مستقیم در خیابان، بدون رهبر، نوآوری در تاکتیک مبارزاتی، بیاعتمادی به تشکلهای صنفی و مدنی، مستمر و زنجیروار، ارتباطات افقی با اعتراضهای مشابه و ویژگیهای دیگر بودهاند. دادهها و اطلاعات برآمده از تحلیل محتوای مطالبات و شعارهای معترضان و اظهارات کارشناسان نشان میدهد که به ترتیب متغیرهای اقتصادی- معیشتی، سیاسی، اجتماعی، انگیزشی، محیط زیستی و حقوقی در این اعتراضها تأثیرگذار بودهاند اما متغیر اقتصادی و معیشتی از بالاترین و بیشترین نقش برخوردار بوده است.