%0 Journal Article %T پیشینة تاریخی فرهنگ استراتژیک «عزت طلبی» در سیاست خارجی ایران معاصر، مطالعه موردی؛ سیاست خارجی دوران صفویه %J پژوهش های راهبردی سیاست %I دانشگاه علامه طباطبایی %Z 2345-6140 %A خدادی, حسن %D 2019 %\ 04/21/2019 %V 8 %N 28 %P 9-36 %! پیشینة تاریخی فرهنگ استراتژیک «عزت طلبی» در سیاست خارجی ایران معاصر، مطالعه موردی؛ سیاست خارجی دوران صفویه %K "سیاست خارجی" %K "عزت جوئی" %K "محدودیت خودخواسته بر منازعات" %K "هویّت یابی" %K "منزلت طلبی" %R 10.22054/qpss.2019.30797.1937 %X عده‌ای بر این باورند که در سال‌های پس از انقلاب اسلامی، حفظ شأن و عزت طلبی در سیاست خارجی بر منافع ملی رجحان داشته است و از این رهگذر منافع ملی بعضا مغفول واقع شده‌اند. اما باید بیان کرد این میزان از توجه به شأن و عزت‌جویی می‌تواند بر گرفته از « فرهنگ استراتژیک منزلت طلب» ایرانیان باشد. این امر نه الزاما بعد از انقلاب اسلامی بلکه، قرن‌هاست در تعامل ایران با جهان خارج اعمال شده که می‌توان دوران صفویه را به عنوان یکی از نخستین تجلیات تجربة فرهنگ استراتژیک منزلت طلبی در سیاست خارجی معاصر ایران نام برد. این مقاله با کاربست مفهوم تحلیلی «عزت‌جویی» و با رویکردی تاریخی و روشی توصیفی ـ تحلیلی، در پی اثبات این فرضیه است که مفاهیم دیگری به جز کسب قدرت و امنیّت همچون « عزت‌جویی» قابلیّت تبیین سیاست خارجی ایران را در دوران صفویه دارد و بالتبع آن، پرسش اصلی مقاله پیش رو این گونه است که آیا مفاهیم دیگری به جز کسب «قدرت» و «امنیّت» همچون«عزت‌جویی» با سه مؤلّفۀ «محدودیّت خودخواسته در منازعات»، «اولویّت‌هویّت» و «منزلت‌جویی» قابلیّت تبیین سیاست خارجی ایران را در دوران صفویه دارد؟ %U https://qpss.atu.ac.ir/article_10275_e394c19a201e126b452638f77b840ad6.pdf